دیابت به‌عنوان یک بیماری مزمن می‌تواند چالش‌های متعددی را در محیط کار، تحصیل یا حتی فعالیت‌های ورزشی ایجاد کند. عدم آگاهی اطرافیان درباره این بیماری و نیازهای فرد مبتلا، ممکن است نه‌تنها بر سلامت او تأثیر منفی بگذارد، بلکه عملکرد و اعتمادبه‌نفس او را نیز تحت تأثیر قرار دهد.
آگاهی دادن به اطرافیان در محیط‌های مختلف، مانند محل کار، مدرسه، یا باشگاه ورزشی، درباره دیابت به‌ویژه برای افراد مبتلا به دیابت نوع یک بسیار اهمیت دارد. این آگاهی می‌تواند از بروز خطرات جدی جلوگیری کند.
برای مثال، اگر کودکی یا نوجوانی با دیابت نوع یک در یک کلاس ورزشی ثبت‌نام کند و مربی از وضعیت او اطلاع نداشته باشد، ممکن است حرکات یا تمریناتی خطرناک به او داده شود. حتی امکان دارد در اثر فعالیت بدنی شدید دچار افت قند خون شود و کسی در آن محیط نداند چگونه باید به او کمک کند.
در محیط کار نیز، اطلاع‌رسانی به کارفرما می‌تواند تأثیرات مثبتی داشته باشد. من تجربه‌ای داشتم که با ارسال نامه‌ای به کارفرما برای حمایت از یک کارمند دیابتی، ایشان با این موضوع کاملاً همراهی کردند. به این ترتیب، امکان مصرف میان‌وعده و داروها در زمان‌های مناسب فراهم شد و نتیجه آن، افزایش تمرکز و کارایی آن پرسنل بود.
همچنین در مدارس، اطلاع دادن حداقل به مدیر یا معاون مدرسه درباره دیابت یک دانش‌آموز بسیار ضروری است. این موضوع می‌تواند کمک کند که کودک بدون احساس شرم یا نگرانی در زمان مشخص انسولین خود را تزریق کند یا میان‌وعده بخورد. متأسفانه، گاهی والدین از روی نگرانی، این موضوع را پنهان می‌کنند، که نتیجه آن نوسانات شدید قند خون در طول ساعات مدرسه است. در حالی که با یک هماهنگی ساده با مدیریت مدرسه، می‌توان این مشکلات را مدیریت کرد و از عوارض احتمالی جلوگیری کرد.
نکته مهم درباره حریم شخصی افراد مبتلا به دیابت:
در کنار اهمیت آگاه کردن افراد مرتبط، باید به حریم شخصی و احساسات فرد دیابتی نیز توجه کرد. برخی افراد، به‌ویژه کودکان و نوجوانان، ممکن است دوست نداشته باشند که همه اطرافیان یا حتی اعضای فامیل از بیماری آن‌ها مطلع شوند. در چنین مواردی، می‌توان این موضوع را انتخابی و محدود مطرح کرد، به این صورت که فقط افرادی که نقش مستقیم در مراقبت یا محیط فعالیت فرد دارند (مانند مدیر مدرسه، مربی ورزشی، یا کارفرما)، مطلع شوند. این کار نه‌تنها از آسیب‌های احتمالی جلوگیری می‌کند، بلکه به فرد دیابتی نیز حس امنیت و کنترل بیشتری نسبت به وضعیتش می‌دهد.
توصیه:
- از فرد دیابتی درباره تمایلش برای اطلاع‌رسانی به دیگران مشورت بگیرید.
- در صورتی که فرد با اطلاع‌رسانی مخالف است، برای او توضیح دهید که هدف این کار فقط برای حفظ سلامت او و جلوگیری از خطرات احتمالی است.
- اطلاعات را به‌صورت محرمانه فقط با افراد ضروری در میان بگذارید و از آن‌ها بخواهید که این اطلاعات را محترمانه و محرمانه نگه دارند.
- به فرد مبتلا کمک کنید تا احساس راحتی و اعتمادبه‌نفس بیشتری در مدیریت بیماری خود داشته باشد، بدون این که نیازی به پنهان‌کاری‌های غیرضروری باشد.
کلام آخر:
پنهان‌کاری افراطی در مورد دیابت ممکن است خطرات جدی برای سلامت فرد ایجاد کند. اما می‌توان با رعایت حریم شخصی و اطلاع‌رسانی هدفمند و محدود، هم سلامت فرد را تأمین کرد و هم از ناراحتی‌های احتمالی جلوگیری کرد.